Βέρμιο (Αρσούμπασι) 1874μ.
και ΟΛΥΜΠΟΣ κορυφή Λιβαδάκι 2350μ.
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012
Ορειβατούμε τώρα σε πυκνό δάσος οξιάς. Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας. Πυκνή ομίχλη μας υποδέχεται, τα δένδρα ξεπροβάλουν γύρω μας σαν ξωτικά παραμυθιού.Όλα γύρω μας σιωπηλά δέχονται το πεπρωμένο τους, παιδιά της ίδιας μάνας γης όλοι εμείς, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα ……ας είμαστε αθόρυβοι και προσεκτικοί.Φύγαμε από την Βέροια στις 8 πρωινό Κυριακής, νωρίτερα στις 7 σύμφωνα με το πρόγραμμα 12 φίλοι ορειβάτες φύγανε για Όλυμπο για την κορυφή Λιβαδάκι. ( Μετά από μια πολύωρη και συνεχή ανάβαση και κατάβαση συνολικά 6 ωρών έφθασαν στην κορυφή και επέστρεψαν στη βάση τους με επιτυχία ). Εμείς, αφήσαμε πίσω την πόλη μας – που στις 16 Οκτωβρίου γιόρτασε τα 100 χρόνια απελευθέρωσης – με τις παλιές εκκλησίες και τα αρχοντικά σπίτια. Η Βέροια κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδας, λέγεται ότι κτίσθηκε από τον Θράκα στρατηγό Φέρωνα ή σύμφωνα με τη μακεδονική μυθολογία κτίσθηκε από τον βασιλιά Βέρητα προς τιμή της κόρης του Βέροιας.Η πόλη συνεχίζει να υπάρχει με τι ίδιο όνομα και στην ίδια θέση εδώ και 2500 χρόνια. Μετά την Κουμαριά το βουνό απλώνεται μπροστά μας περήφανα, ένας ζωντανός οργανισμός μας καλωσορίζει και μας προσφέρει απλόχερα την ομορφιά του, το οξυγόνο του, μας χαρίζει ψυχική υγεία και ηρεμία.Το Βέρμιο είναι οροσειρά της Κεντρικής Μακεδονίας παλιά λεγόταν και Δόξα. Πολλά τρεχούμενα νερά και ποτάμια, πυκνά δάση με οξιές και πεύκα το χαρακτηρίζουν.Στο δάσος συνυπάρχουν λύκοι, αλεπούδες, αγριογούρουνα, λαγοί και σκίουροι.Στους πρόποδες του Βερμίου στον ευλογημένο αυτό τόπο ζούσαν οι Βρύγες, ένα θρακικό φύλλο και καλλιεργούσαν τους απέραντους ροδώνες για να τιμήσουν τον αγαπημένο τους θεό, τον Διόνυσο. Πέρασαν χρόνια και στην περιοχή εισέβαλαν οι πολεμοχαρείς Ορέστες Μακεδόνες. Διωγμένοι βίαια από τον τόπο τους οι Βρύγες, βρήκαν καταφύγιο στη Μικρά Ασία. Εκεί έζησαν στα ιστορικά χρόνια ως Φρύγες.Οι Φρύγες δεν υπάρχουν πια. Ούτε εδώ ούτε στην Μικρασία, αλλά οι κήποι του Μίδα, με τα ονομαστά τριαντάφυλλα υπάρχουν ακόμη στη Βέροια.
Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου έχοντας στα αριστερά μας, το ομορφότερο και πλουσιότερο βουνό σε χλωρίδα και πανίδα. Με ιστορία συνοδευμένη από μύθους, δοξασίες και κατορθώματα ηρώων και θεών. Γειτονεύει και σχεδόν ενώνεται με τα Πιέρια Όρη, έχοντας σαν φυσικό σύνορο τον ιερό ποταμό των Μακεδόνων, Αλιάκμονα.Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Αλιάκμονας ήταν ένας ποτάμιος θεός που είχε γεννηθεί από τον Ωκεανό και την Τηθύ.Πλησιάζουμε το χωριό, ο ανηφορικός δρόμος πνιγμένος στην κυριολεξία σε πυκνό δάσος οξιάς, μας ταξιδεύει.Τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας. Χάνομαι για λίγο στα ονειροπολήματα μου.Το Σέλι ή Κάτω Βέρμιο μας υποδέχθηκε με όλη του την αρχοντική μεγαλοπρέπεια. Τα σπίτια απλώνονται στις παρυφές του αγέραστου βουνού σε τούτη την αιώνια τραχιά γη. Ημερεύουν την αγριάδα του τοπίου και γίνονται σημεία αναφοράς για την διατήρηση της φυσιογνωμίας της περιοχής.Ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 1826 – 1833 από βλάχους κτηνοτρόφους που ήρθαν από την Αβδέλλα ( κυρίως) και την Σαμαρίνα. Με πλούσια λαογραφική παράδοση.Ζεστοί φιλόξενοι χώροι σε προκαλούν να μπεις και να απολαύσεις ένα καφέ, ένα γεύμα και το κρασάκι σου.Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο, η ματιά ταξιδεύει στο βάθος του ορίζοντα για να συναντήσει τις βουνοκορφές του Σελίου. που υψώνονται μέχρι τον ουρανό .Λειτουργεί από το 1934 χρονιά που οργανώθηκαν οι πρώτοι πανελλήνιοι αγώνες χιονοδρομίας.Πρωινό, με την συμφωνική μουσική κάποιων πουλιών και με την ομίχλη να αναδύεται σε ρυθμούς ανάσας.Πήραμε το μονοπάτι ανηφορικό, σε πολλά σημεία στην αρχή μας δυσκολεύει. Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας.Τα δένδρα ξεπροβάλλουν μέσα στην ομίχλη σαν ξωτικά παραμυθιού.Η πορεία στο δάσος αρχίζει, τώρα ακούγονται μόνο τα βήματα μας πάνω στα πεσμένα φύλλα. Γεμίζω τη ματιά μου με άπειρες εικόνες. Το Φθινόπωρο άργησε αλλά ήρθε επίσημα.Απολαμβάνουμε την ερημιά και την ησυχία του δάσους. Νοιώθεις δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά.Τώρα ομίχλη μας τυλίγει και μας περιτριγυρίζει. Ένας κοσμικός χορός ομίχλης με κινήσεις που σου κόβουν την ανάσα και εμείς θεατές συνεχίζουμε για την κορυφή. Πάλευε ο ήλιος από το πρωί να βγει. Έσπρωχνε τα σύννεφα να κάνει χώρο για λόγου του, αλλά αυτά τον νίκησαν.
Ε! ήταν και περισσότερα, τι να σε κάνει ένας ήλιος, μόνος.Το βουνό μας προσκαλεί φιλικά με κάθε πλαγιά του, με κάθε κορυφή του, οι στιγμές αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς αχόρταγα να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις. Συνεχίζουμε να ορειβατούμε στο δάσος με τις πανύψηλες οξιές, μια αλεπού με φουντωτό τρίχωμα κοντοστέκεται, στρέφεται μπρος το μέρος μας, μας κοιτάζει εξεταστικά και αποσύρεται τεμπέλικα.Δεξιά μας δάσος από πεύκα μας περιτριγυρίζει και στο βάθος να αχνοφαίνεται το Άσκιο ή Σινιάτσικο.Φιγούρες πολύχρωμες ορειβατούμε και συνεχίζουμε προς την κορυφή. Προχωράμε, βυθιζόμαστε σε μια ονειρική εμπειρία. Η αργή κίνηση μας φέρνει πιο κοντά στην άλλη διάσταση.Τέτοιες εμπειρίες χαράζουν την ψυχή. Ανεβαίνουμε ακούραστα προς την κορυφή. Ένα ανάλαφρο αεράκι μας ακολουθεί.Τα πρόσωπα μας έκπληκτα, χαρούμενα, φωτογραφίζονται έτσι για να έχουν να πουν κάτι στους άλλους. Μα κάποιες εμπειρίες δεν μοιράζονται παραμένουν μόνες στην μοναξιά της απόπειρας.Φθάσαμε στην κορυφή όλο το βουνό τριγύρω γυμνό από βλάστηση, η κορυφή μας υποδέχεται με ένα τρελό παγωμένο αέρα.Ο ήλιος επιτέλους κατάφερε και νίκησε τα σύννεφα, σκορπά την ομίχλη που κρέμεται στην κυριολεξία κάτω στον κάμπο της Ημαθίας. Και μας χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελο. Επιστροφή από άλλη διαδρομή.
Η καθαρή ατμόσφαιρα αντανακλά τα χρώματα του Φθινοπώρου από όλες τις μεριές. Ακολουθούμε το μονοπάτι της επιστροφής με το βάδισμα που έχουν οι ορειβάτες όταν δεν βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους.Η θέα μαγευτική, κάτω χαμηλά η Βέροια μια μικρή πινελιά συμπληρώνει αρμονικά αυτή την ανεπανάληπτη εικαστική εικόνα. Η φύση έχει πολλά δώρα να μας χαρίσει ακόμη.
Για τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος