ΝΥΜΦΑΙΟ – ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ | Σύλλογος Χιονοδρόμων

ΝΥΜΦΑΙΟ – ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ ( διάσχιση)
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Κρυμμένο από το ανθρώπινο μάτι και τους σκληρούς βοριάδες, βρίσκεται το βλάχικο αρχοντοχώρι Νυμφαίο, η παλιά Νέβεσκα. Πετρόχτιστα αρχοντικά με τους πλούσιους οντάδες που στολίζουν οι λαϊκές ζωγραφιές των Δυτικομακεδόνων ζωγράφων.Δροσοπηγή, κράτησε άσβεστη την φλόγα της ελληνικής ιδέας.Φημισμένο μαστοροχώρι με μεγάλη παράδοση στην αγιογραφία τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.Φθάσαμε στην κορυφή η θέα από εδώ προκλητική όπως απλώνεται ο κάμπος με τις λίμνες, Ζάζαρη και Χειμαδίτιδα.
Φύγαμε από την Βέροια στις 7 το πρωί νύχτα ακόμα. Βέροια – Σιάτιστα – Αμύνταιο- Αετός – Νυμφαίο.Βρισκόμαστε στο όρος Βέρνον ή Βίτσι, υψώνεται στα σύνορα των νομών Φλώρινας και Καστοριάς. Εδώ σημειώθηκαν ορισμένες από τις πιο σφοδρές μάχες την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1946-49. Αποτελεί βιότοπο της καφέ αρκούδας. Κυριαρχεί η οξιά, χαμηλότερα η βελανιδιά, οι κοιλάδες, οι φυσικοί λειμώνες ( λιβάδια) και οι θάμνοι. Αρκούδες , αλεπούδες , σκίουροι και βίδρες. Αγριοφράουλες, σμέουρα, σαλέπι, άγρια βατόμουρα., τριγόνια, ορτύκια και τσίχλες.Η κορυφή του πλησιάζει τα 2200 μέτρα, προσφέρει υπέροχη θέα σε όλο το υψίπεδο της Φλώρινας.
Το Νυμφαίο μας υποδέχεται με ένα δροσερό για την εποχή αεράκι, θαυμάζουμε από κοντά την εκκλησία του Αγίου Νικολάου ( 1867 ), τη Νίκειο Σχολή ( συνεδριακό κέντρο σήμερα ), το σπίτι των ΄΄ χρυσικών΄΄, τα πλακόστρωτα δρομάκια.Κατοικήθηκε γύρω στο 1385 από Βλάχους Οδίτες, λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες μακεδόνες που 1400 χρόνια φύλαγαν την γειτονική Εγνατία οδό.Κατέφυγαν σε τούτα τα απρόσιτα βουνά ύστερα από σκληρές μάχες με τους Οθωμανούς. Παρέμειναν ένοπλοι και αυτοδιοικούμενοι, υπαγόμενοι απευθείας στη Βαλιντέ Σουλτάνα, δηλαδή τη μητέρα του Σουλτάνου, στην οποία πλήρωναν μειωμένους φόρους. Γύρω στα 1630 επιδίδονται στην ασημουργία, αναδεικνύονται σε κέντρο ξακουστό στη Μακεδονία για τους υπόλοιπους 3 αιώνες.Οι πρώτοι κάτοικοι ονόμασαν το χωριό Νιβεάστα, όνομα βλάχικης προέλευσης με τρεις ερμηνείες.΄΄Νύφη΄΄ λόγω της όμορφης τοποθεσίας της περιοχής, ΄΄αθέατη΄΄ ( ni vista) διότι βρισκόταν σε σημείο όπου δεν γινόταν εύκολα ορατό και ΄΄χιονάτη΄΄ ή ΄΄ όπου μένει το χιόνι΄΄ ( nives sta). Μετονομάσθηκε σε Νυμφαίο το 1928.
Ξεκινάμε από το κέντρο του Νυμφαίου σε δυτική πορεία ακολουθώντας τα αραιά σημάδια του Ε4. Βγαίνοντας από το χωριό κατευθυνόμαστε βορειοδυτικά έχοντας αριστερά μας τον χωματόδρομο. Ακολουθούμε την διαδρομή μέσα από ένα μονοπάτι που η φύση μας αποκαλύπτει τα μυστικά της. Η διαδρομή είναι ομαλή, συναντάμε δάση οξιάς και βελανιδιάς. Σκλήθρα , αγριοβότανα , αρωματικά φυτά. Περάσαμε τη μικρή τεχνητή λίμνη και συνεχίζουμε. Ο δασικός δρόμος μας υποδέχεται με πολύ λάσπη, τώρα μονοπάτι ανηφορικό. Μαζί μας ο Θόδωρος και ο Νικηφόρος γνήσιοι Δροσοπηγιώτες και ο πιο μεγάλος της συντροφιάς ο Άκης 6 χρόνων.Το μονοπάτι φιδοσέρνεται τώρα ανάμεσα σε πυκνό δάσος οξιάς, μια ηρεμία μια ησυχία μας τύλιξε. Συναντάμε τον χωματόδρομο αρκετές φορές και την τελευταία φορά φτάνοντας στον χωματόδρομο τον ακολουθούμε για περισσότερο από 4 χιλιόμετρα. Βρισκόμαστε σε ξέφωτο η θέα από εδώ ψηλά προκλητική, όπου ανοίγεται μπροστά μας ο κάμπος με τις λίμνες Ζάζαρη και Χειμαδίτιδα. Τώρα οδοιπορούμε σε πυκνό δάσος από δρυς. Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι Δρυάδες είναι νύμφες που προστάτευαν τις δρυς.Η πορεία ακολουθεί το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 και λίγο πριν το τέλος της περνάει από τα ερείπια του εγκαταλειμμένου οικισμού της παλιάς Δροσοπηγής, ένας οικισμός με μοναδική γοητεία. Φτάνουμε σε ένα χαρακτηριστικό εικονοστάσι, αφήνουμε τον χωματόδρομο και κατηφορίζουμε δυτικά το απότομο μονοπάτι χαμένο σε πυκνή βλάστηση μας δυσκολεύει, τώρα δοκιμάζουμε άγρια μήλα από τις παρακείμενες αγριομηλιές. Βγήκαμε σε χωματόδρομο που λίγο πιο πέρα μας οδηγεί στο καμπαναριό και την εκκλησία του παλιού χωριού.
Την Άνοιξη του 1843 ξεκίνησαν οι πρώτοι κάτοικοι προερχόμενοι από το Πληκάτι της Κόνιτσας και πρωτοεγκαταστάθηκαν με τα ποίμνια τους στην περιοχή. Η δασική αυτή έκταση ανήκε στον Οσμάν Ισμαήλ Πάσιο και αγοράσθηκε τον Οκτώβριο του 1842. Πρώτο όνομα του χωριού Μπελκαμένη.Έγινε γνωστή παντού, από τις επιστολές του Παύλου Μελά, τους Μακεδονομάχους, τον μακεδονικό αγώνα, τους ιερείς και τους δασκάλους.
Το 1844 άρχιζε να κτίζεται το νέο χωριό. Χάραξαν οριζόντιους και κάθετους δρόμους. Όλοι οι δρόμοι κατασκευάστηκαν με πέτρα ( καλντερίμι), τα σπίτια κτίσθηκαν με πέτρα και οι σκεπές σκεπάστηκαν με πλάκες. Το 1853 αποπερατώθηκε ο ναός της Αγίας Τριάδος, το ελληνικό σχολείο κτίσθηκε το 1864.Τα σπίτια , η εκκλησία , η πλατεία, η βρύση στην μέση της πλατείας με το κρυστάλλινο νερό, η θεόρατη ακακία που φιλοξενούσε κάτω από τον ίσκιο της, Δροσοπηγιώτες και ξένους. Σήμερα δεν υπάρχουν τίποτα από όλα αυτά θύμησες και μεγαλεία σκεπασμένα από αγριόχορτα που σκεπάζουν τα πάντα.Ένα χωριό, πυρήνας εθνικής Αντίστασης, κέντρο αγωνιστών. Χωριό πρωτοπόρο σε όλους τους τομείς, πολύπαθο όμως, που πλήρωσε ακριβό τίμημα, με θλιβερότερο τις πυρπολήσεις.4 Απριλίου 1944 μπαίνουν στο χωριό οι Γερμανοί και δεν καίνε μόνο τα σπίτια αλλά και την εκκλησία και το σχολείο.Απρίλιος του 1947 μέσα στη λαίλαπα του εμφυλίου, δεύτερος ξεριζωμός. Καταστράφηκε τελειωτικά, ερήμωσε και εγκαταλείφθηκε.Στην παλιά Δροσοπηγή δεν υπάρχουν καθόλου σπίτια μόνο ερείπια, το καμπαναριό και η εκκλησία. Το μονοπάτι περνά ανάμεσα από τα ερείπια του χωριού , προσπερνάμε το παλιό νεκροταφείο στα δεξιά του κατηφορίζει παλιό εντυπωσιακό χαλασμένο καλντερίμι.Συνεχίζουμε, τώρα μονοπάτι κατηφορικό που μας οδηγεί σε μια παλιά πέτρινη γέφυρα που από κάτω κυλά τα ήρεμα νερά του ο Δροσοπηγιώτικος ποταμός.Περάσαμε το πέτρινο γεφύρι, κτίσθηκε το 1852 από ντόπιους τεχνίτες.Τώρα πεζοπορούμε δίπλα από το ποτάμι, τοπίο πανέμορφο ονειρικό. Τεράστιες οξιές πλατάνια και βελανιδιές.Φθάσαμε στην Δροσοπηγή, μια πραγματική δροσιά το καλοκαίρι, ένα όμορφο χωριό σωστό αρχοντοχώρι. Το χωριό στη σημερινή τοποθεσία ξανακτίσθηκε το 1952.Το περιβάλλον είναι ιδιαίτερο πλούσιο. Κτισμένο στις πυκνοδασωμένες πλαγιές του Βιτσίου σε υψόμετρο 1020 μέτρων το χωριό μας υποδέχεται μεσημέρι ήρεμο και ήσυχο.Τώρα ο καφές στην πλατεία του χωριού πίνεται ευχάριστα, ακούμε τον ψίθυρο των κρυστάλλινων νερών και το θρόισμα του ανέμου.Πολλές διάσπαρτες πηγές. Ξακουστές είναι του παλιού χωριού και του μύλου του Στύλλου 1,5 χλμ έξω από το χωριό.Υπάρχουν 4 πετρόκτιστες βρύσες δυο από αυτές κτίσθηκαν την περίοδο του 1850 – 55 και δυο νεώτερες. Λίγο πιο πέρα περνά ο Δροσοπηγιώτικος ποταμός με 3 παραποτάμους. Πηγάζει από τις παρυφές του Βιτσίου και χύνεται στον Αξιό. Στις όχθες του ποταμού πλούσια βλάστηση από οξιές, βελανιδιές, σκλήθρα και φουντουκιές.Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η επιστροφή γίνεται από άλλη διαδρομή. Ανάμεσα από ξεχασμένα χωριά. Υδρούσα, Τροπαιούχος, Φλώρινα.
Μεθύσαμε τις αισθήσεις μας από τα χρώματα και τα αρώματα του Φθινοπώρου. Η επιστροφή μας είναι γεμάτη από πλούσια συναισθήματα, σήμερα γνωρίσαμε χωριά που κράτησαν άσβεστη τη φλόγα της ελληνικής ιδέας.
Συγχαρητήρια στους νέους φίλους ορειβάτες.