ΒΟΡΑΣ και ΒΕΡΜΙΟ

ΒΟΡΑΣ και ΒΕΡΜΙΟ
Κορυφή Βίσογκραντ 2150μ. και Ιμπιλί 1675 μ.
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Η ομίχλη άρχισε να πυκνώνει το μονοπάτι γίνεται ολοένα και πιο δύσβατο. Χιόνι παντού, το κρύο έντονο, απτόητοι συνεχίζουμε……..!Οι μυρωδιές της βρεγμένης γης, των δένδρων, το φύσημα του ανέμου, το κελαϊδημα των πουλιών μας φτιάχνουν τη διάθεση.Εθνική γιορτή σήμερα η απελευθέρωση της πόλης ….αλλά εμείς με δυο ομάδες φύγαμε για το βουνό.Στις 7 έφυγαν για την κορυφή Βίσογκραντ 4 μέλη του Συλλόγου μακριά για το όρος Βόρα και εμείς 7 άτομα για το Βέρμιο στην κορυφή Ιμπιλί που είναι κοντά στο Ξηρολίβαδο.
Βρίσκονται στην Αλμωπία, περάσανε την Αριδαία και συνεχίζουν.Η Αριδαία απλώνεται κάτω από την προστατευτική σκιά του Βόρα σκεπασμένου από πυκνά δάση. Η Αλμωπία πιστεύεται ότι κατοικήθηκε από τους Άλμωπες κατά την εποχή του χαλκού, στα μέσα του 6^ου π.Χ. αιώνα.Έφθασαν στο Αετοχώρι Πέλλας σε υψόμετρο 686 μέτρων, παλιά Τούσιανη. Το 1945 είχε 1100 κατοίκους σήμερα 62. Αυτοί που απέμειναν ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια πατάτας.Τώρα μέσα στο χωριό θαυμάζουν την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, χτίσθηκε το 1842. Πετρόκτιστη με ψηλό τετραώροφο καμπαναριό, τρίκλητη βασιλική με κλειστό περίστωο.Ανεβαίνουν ψηλότερα σε δασικό δρόμο, προετοιμασία για ανάβαση.Καιρός χειμωνιάτικος πήρανε το λασπερό χωματόδρομο και συνεχίζουν, τα πρώτα κόκκινα σημάδια τους οδηγούν ψηλότερα.Μόλις περάσανε το δάσος με τις οξιές και τον μαύρο βράχο που υψώνεται πίσω από το δάσος, σηματοδοτεί την αρχή του άγριου τοπίου. Αφήνουν την ματιά τους πίσω στα υπέροχα δασικά χρώματα πριν δώσουν τη θέση τους στα αλπικά λιβάδια.Τώρα χιόνι παντού και ομίχλη που ολούθε τους τυλίγει.Ορειβατούν τώρα ανάμεσα από βαθιές και απότομες χαράδρες, πολλά νερά και ρέματα .Η κορυφή που θα ορειβατήσουν και θα ανέβουν σήμερα καταλαμβάνει το βορειοανατολικό τμήμα της επαρχίας της Αλμωπίας.Τώρα μπροστά τους και δεξιά όπως ορειβατούν υψώνεται η ΄΄υγρή ΄΄ κοιλάδα του Καλόγερου που είναι ο βράχος – ορθοπλαγιά και θυμίζει έντονα το Στεφάνι του Ολύμπου.Η ομίχλη, το χιόνι ο παγωμένος αέρας τους δυσκολεύουν, μαζί τους και ορειβάτες από την Πρέβεζα, που πάνε στην κορυφή Πίνοβο.Τώρα ανεβαίνουν στην κόψη της κορυφής Βίσογκραντ ( έχει κλίση 40 – 50 μοιρών) αργά αλλά σταθερά κερδίζουν ύψος, πλησιάζουν στην κορυφή.
Το Βίσογκραντ είναι μια παραμελημένη κορυφή.Αγγίζει τα 2.150 μ. ( για την ακρίβεια υψώνεται στα 2145μ.), είναι ΄΄καταδικασμένη΄΄ να ζει στην σκιά του Πίνοβο και λιγότερο της Τζένας. Είναι μια υπέροχη κορυφή με εντυπωσιακούς γκρεμούς και χαράδρες, αλλά η χειμωνιάτικη μέρα δεν τους βοηθάει καθόλου σήμερα να θαυμάσουν την ομορφιά τριγύρω.Η κορυφή του ανήκει εξημισείας στην Ελλάδα και στο κράτος των Σκοπίων.Μια τελευταία ματιά στην χιονισμένη κορυφογραμμή και πήρανε το μονοπάτι της επιστροφής .Η διαδρομή τους αποζημίωσε αλλά η ομίχλη που τους τύλιγε από παντού δεν τους άφησε περιθώριο να θαυμάσουν εικόνες της χειμωνιάτικης χιονισμένης φύσης.Έφθασαν στα αυτοκίνητα μετά από μια 6άωρη πορεία μέσα στο χιόνι, κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι που τα κατάφεραν.

Εμείς φύγαμε στις 8 η ώρα από την πόλη της Βέροιας, μπήκαμε στο Ξηρολίβαδο, η τοποθεσία που είναι κτισμένο το χωριό μοιάζει με μια λεκάνη, όπου στο κέντρο της λεκάνης βρίσκονται το τσαϊρι και η μπάρα ( η λίμνη). Στις γύρω πλαγιές πανέμορφα μαυρόπευκα χιονισμένα κατάλευκα και συστάδες με πλατύφυλλες οξιές. Καστανιές, γαύροι, κουμαριές και αγρικέρασα.Αν και τα μεγάλα θηλαστικά. όπως η αρκούδα ο λύκος και το ελάφι δεν υπάρχουν σήμερα στην περιοχή, εντούτοις παρατηρούνται πολλά άλλα όπως, αγριογούρουνα, λαγοί, ασβοί, αλεπούδες, σκαντζόχοιροι, νυφίτσες και σκίουροι.Αφήσαμε τα αυτοκίνητα λίγο μετά το χωριό δίπλα σε ένα μαντρί με πρόβατα που στέκουν παγωμένα και αθόρυβα μετά από το ξαφνικό χιόνι που έπεσε το βράδυ και συνεχίζουμε σε χωματόδρομο.Τώρα μονοπάτι ανηφορικό, μπήκαμε σε δάσος με οξιές , ανεβαίνοντας ψηλότερα συναντάμε τα πρώτα χιόνια.Οι μυρωδιές της χιονισμένης γης, το φύσημα του ανέμου, των παγωμένων φύλλων μας ταξιδεύουν.Φθάσαμε σε ξέφωτο τριγύρω μια ομορφιά μια γαλήνη ένα ολότελα λευκό τοπίο μας καλωσορίζει, φοράμε γάντια και σκούφους και συνεχίζουμε.Κάτι τέτοιες στιγμές η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην αγκαλιά της φύσης, γίνεσαι ένα μαζί της, παραδίδεσαι στους ρυθμούς της.Είναι μια αίσθηση που δεν περιγράφεται με λόγια, σε δημιουργούν αμέσως μια όμορφη διάθεση, μια ομορφιά που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εντελώς ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο.Νοιώθεις ανανεωμένος, πιο πλούσιος, πιο άνθρωπος.Επιστροφή στην πόλη της Βέροιας……….η γιορτή της παρέλασης έχει ήδη αρχίσει!

Την αυγή της 5^ης Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα άπλωνε τα χέρια της στα σκλαβωμένα παιδιά της την Ήπειρο και τη Μακεδονία. Τα όνειρα τόσων αιώνων άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα. Ημέρα μνήμης και τιμής σήμερα.Την Τρίτη 16 Οκτωβρίου ξημερώματα ο ελληνικός στρατός έχει φτάσει στα υψώματα της Καστανιάς. Όσο προχωρούσε ο Ελληνικός στρατός για την πολιτεία της Βέροιας πρόβαλαν οι γελαστοί μπαξέδες των αρχοντικών σπιτιών, τα τζαμιά οι μιναρέδες και το καμπαναριό της ελληνικής μητρόπολης με ένα γεμάτο γαλάζιο ελεύθερο ουρανό. Μπήκανε στην πολιτεία, τόσα ζευγάρια μάτια τους κοιτούσαν, οι σαλπιγκτές ηχούσαν το νικηφόρο εμβατήριο και τα άλογα με το πιο περήφανο βήμα, τους συνεπήρε το ηδονικό ανατρίχιασμα του θριάμβου.Κόσμος πολύς τους έραινε με λουλούδια, με κουφέτα, με ρύζι, σα γαμπρούς.Στην πλατεία του Διοικητηρίου κατά τις οκτώ πρόσμεναν ο Μητροπολίτης, οι ¨Έλληνες πρόκριτοι και οι Τούρκοι μπέηδες.Με το που έφυγε ο Τούρκικος στρατός χαράματα και σφύριξε το τραίνο της φυγής για Θεσσαλονίκη η πόλη έμεινε απροστάτευτη και παραδόθηκε αμαχητί στον Ελληνικό στρατό.Οι αρχές της πόλης ύψωσαν λευκή σημαία στον πύργο του ρολογιού και στη συνέχεια παρέδωσαν την πόλη στον λοχαγό του ιππικού Μάνο που μπήκε πρώτος.Την επόμενη μέρα έγινε η πανηγυρική θεία λειτουργία στον Μητροπολιτικό ναό, με την παρουσία του διαδόχου όλων των τοπικών αρχών και πλήθος κόσμου, ο ελληνικός στρατός αναχώρησε από την πόλη κατευθυνόμενος προς τη Νάουσα και τα Γιαννιτσά.Αυτά για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι για την ιστορία της απελευθέρωσης της Βέροιας.
Εμείς συνεχίζουμε…………..