Κυριακή 28 Μαϊου 2017

Η ορειβασία και η πεζοπορία στο βουνό είναι ένα ταξίδι που ενθαρρύνει το μυαλό να περιπλανηθεί, να συλλογιστεί, να επαναφορτιστεί.

Το μόνο που σκέφτομαι, είναι ο άνεμος που με φυσάει στο πρόσωπο και η απεραντοσύνη του τοπίου.

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου στην διαδρομή Βέροια – Ξηρολίβαδο. Το βουνό είναι εδώ και μας καλεί να το διαβούμε και να το εξερευνήσουμε.

Τριγύρω η φύση βροχερή τα τρομαγμένα πουλιά η μελαγχολία των δένδρων, ο βουβός αέρας και μια συννεφιά που μας συντροφεύει.

Άφησα πίσω μου την τηλεόραση, τα τηλέφωνα και έχω κλείσει την σύνδεση μου με το ιντερνέτ. Τα παράθυρα στην οθόνη σου ζητούν συνεχώς την προσοχή σου, ασταμάτητα. Ένα μυαλό που πιέζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και με μεγάλη πίεση είναι μια μηχανή που θα σπάσει.

Το κάλεσμα της φύσης είναι εδώ και μας περιμένει μακριά από την τσιμεντένια πόλη πίσω από τις κουρτίνες και τα παράθυρα. Όσο πιο συχνά αφήνεις τον εαυτό σου να το ακούσει τόσο ευκολότερα θα το προσέχεις με τον καιρό.

Κλείσε το κομπιούτερ και το κινητό σου βγάλε τα ακουστικά σου και πήγαινε στο δάσος ανέβα στο βουνό.

Άφησε το μυαλό σου να λειτουργήσει να ταξιδέψει μακριά από το παράθυρο του σπιτιού σου και του γραφείου σου, μια διαδρομή μέσα στη φύση σου δίνουν ξεκούραση και νέα ενέργεια για παραπέρα.

Γράφω το σημερινό οδοιπορικό κοιτάζοντας το πυκνό δάσος από οξιές και άλλα πλατύφυλλα που τυλίγουν τον επαρχιακό δρόμο κάτω χαμηλά πριν ακόμη φθάσουμε στο πανέμορφο Ξηρολίβαδο.

Φθάσαμε στον προορισμό μας.

Σε υψόμετρο 1220 μέτρων περικυκλωμένο από αιωνόβια δάση πεύκου το χωριό μας υποδέχεται ήρεμο και ήσυχο στο πρωινό. Το Ξηρολίβαδο ήταν ξακουστό χωριό.

Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί, έμποροι και κυρατζήδες, δένουν διαχρονικά το σημερινό Ξηρολίβαδο με το παρελθόν του.

Σε γνωστά έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας, μνημονεύεται πολλές φορές από τα χρόνια 1640 – 1641 και ύστερα. Καταστράφηκε στα 1795 από ληστές, οι κάτοικοι του σκορπίστηκαν σε άλλα μέρη της Μακεδονίας. Αναφέρεται σε δημοτικά τραγούδια, όπως σε ένα που εξιστορεί εκστρατεία του Νικοτσάρα.

Ξανακτίσθηκε μετά το 1805. Ήταν τσιφλίκι του περίφημου Αλή – Πασά Τεπελενλή των Ιωαννίνων..

Γύρω στα 1880 – 1890 είχε 100 καλύβες, βρύσες, πηγές και μπάρα ( λίμνη ) η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα. Το χάνι εξυπηρετούσε 100 άλογα. Ήταν σταθμός χωροφυλακής και τελωνείου.

Μέχρι το 1912 παρέμεινε τσιφλίκι και οι κάτοικοι πλήρωναν ενοίκιο για παραμονή των οικογενειών τους και των λιβαδιών τους. Απετέλεσε καταφύγιο και ορμητήριο Ελληνικού αντάρτικου στα χρόνια του μακεδονικού αγώνα.

Σήμερα ο οικισμός έχει ωραίες κατοικίες και σφύζει από ζωή τους καλοκαιρινούς μήνες. Με ένα αξιόλογο Πολιτιστικό Σύλλογο που έχει αναπτύξει σημαντικές δραστηριότητες που προβάλλει το πολιτιστικό πρόσωπο του χωριού.

Περάσαμε το χωριό, αφήνουμε τα αυτοκίνητα, προετοιμασία για ανάβαση.

Κοιτάζω γύρω μου, μια ζωγραφιά μια γοητεία. Όλα γύρω καταπράσινα, το πράσινο παντού γεμίζει τις ράχες και τις ραχούλες, τις βουνοπλαγιές και τις βουνοκορφές.

Μπήκαμε σε δασικό δρόμο, σε λίγο πήραμε πορεία αριστερά, ανεβαίνουμε διασχίζουμε τη μικρή κοιλάδα με την αραιή βλάστηση, ανεβαίνουμε, τριγύρω οξιές φορτωμένες από καταπράσινο – ζωντανό – φύλλωμα.

Οι αισθήσεις μου χαλαρές. Σε λίγο το μονοπάτι ανηφορίζει σε μια ήπια ανάβαση μέσα από δάσος οξιάς, απόλυτη ησυχία.

Αφήνομαι για μερικά λεπτά της ώρας στην ηρεμία του δάσους. Το μονοπάτι συνεχίζει να ανηφορίζει ευχάριστα στην αγκαλιά της γοητευτικής φύσης.

Αφήσαμε πίσω μας το δάσος μετά από μια πορεία 50 λεπτών δύσκολης ανάβασης, συνεχίζουμε τώρα, σε τοπίο γυμνό από δένδρα, βράχια και χλόη βρεγμένη από την δροσιά του πρωινού.

Φθάσαμε στην πρώτη κορυφή γυμνή από δένδρα, κάτω χαμηλά μια κοιλάδα χωρίς καθόλου δένδρα, μόνο χαμηλή βλάστηση, από αγριόχορτα………..

Απέναντι η βουνοπλαγιά και το μονοπάτι θα μας οδηγήσουν στην κορυφή.

Μόνοι εμείς σε αυτό τον ατελείωτο καμβά πλημμυρισμένο από τα χρώματα της Άνοιξης, συνεχίζουμε την ανάβαση.

Στις γύρω βουνοπλαγιές ζουν και αναπνέουν ζώα και πουλιά του δάσους.

Να ΄μαστε τώρα στην ησυχία του πρωινού εμείς μια παρέα μια συντροφιά να αναπνέουμε καθαρό αέρα με μυρωδιές πρωτόγνωρες.

Τώρα ανάβαση, στο βάθος μπροστά μας ξεπροβάλλουν τεράστιες ανεμογεννήτριες. σε ένα αιολικό πάρκο που ίσως δώσουν φθηνότερη και πιο οικολογική ενέργεια στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά μας.

Ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε βουνοπλαγιές η ώρα περνά όμορφα και ήσυχα , φθάσαμε στην κορυφή κάτω χαμηλά ο οικισμός Αγία Παρασκευή που τα καλοκαίρια σφύζει από ζωή.

Τριγύρω οι άλλες κορυφές της περιοχής, Ξηροβούνι, Μαγούλα , Στουρνάρι, Αγκάθι, Τσεκούρια, Φούρκα.

Η δικιά μα ς επιστροφή γίνεται από την ίδια διαδρομή. Το τοπίο είναι εκπληκτικής ομορφιάς, φωνές του δάσους και ψίθυροι μας καθοδηγούν.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μετά από μια 3ωρη πορεία, επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα.

Τσιαμούρας Νικόλαος