ΚΡΑΒΙΤΣΑ 1780m.
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013
Μπροστά μας η κατακόρυφη κόψη της κορυφής ΄΄Κράβιτσα΄΄ μας κοιτά αγέρωχα και μας καλεί, μας προτρέπει να γνωριστούμε ,να περιηγηθούμε στις ομορφιές της και να μάθουμε την ιστορία της . Εδώ το σώμα και η ψυχή μπορούν να γίνουν ένα με τη φύση και να γιατρευτούν όλες οι πληγές της σύγχρονης ζωής ……Η ανάβαση είναι δεδομένη δεν κάνεις πίσω, προχωρείς, εδώ πλέον δεν βάζεις όρους .Φύγαμε από την Βέροια στις 7 , δώδεκα φίλοι και μέλη του Συλλόγου. Βέροια – Άψαλος – Λουτράκι Αριδαίας . Βρισκόμαστε στην Αλμωπία. Πήρε το όνομα της από τους Άλμωπες φυλή εγκατεστημένη στην περιοχή από την εποχή του χαλκού. Αρχηγός τους ο γίγαντας Άλμωψ γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης κόρης του Αθάμαντα. Τον 7ο αιώνα κατοικήθηκε από Αργιάδες μακεδόνες. Υπήρξε μια από τις 17 επαρχίες του μακεδονικού Βασιλείου. Το 118 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Δοκιμάστηκε στους Βυζαντινούς χρόνους από βαρβαρικές επιδρομές. Τον 14ο αιώνα υποδουλώθηκε στους Τούρκους. Στους Μακεδονικούς αγώνες από το 1904 έως το 1908 δοκιμάστηκε σκληρά. Στις 4 Νοεμβρίου του 1912 απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό. Ανηφορίζοντας τον φιδωτό χωματόδρομο αριστερά μας oι εγκαταστάσεις των λουτρών με τα θερμά ιαματικά νερά .Η νεότερη ιστορία των λουτρών Πόζαρ ( ΄΄κάτω από τη φωτιά΄΄ ) όπως είναι γνωστά προσδιορίζεται από την ίδια την περιοχή που αναδεικνύεται και συνεχώς εξελίσσεται χάρη στις δυνάμεις των φιλόξενων κατοίκων της τοπικής αυτοδιοίκησης σε ένα λιτό και απέριττο τουριστικό θέρετρο .Η τουριστική ανάπτυξη είναι ήπιας μορφής . Η ζωή εδώ είναι λιτή, χωρίς την ΄΄χλιδή ΄΄ που άλλα θέρετρα προσφέρουν. Το στρατιωτικό φυλάκιο μπροστά μας έρημο και εγκατελελειμένο , πέρασαν χρόνια από τότε που έσφυζε από ζωή , φύλακες στα χρόνια του εμφυλίου και του ψυχρού πολέμου μετέπειτα .Πήραμε πορεία δεξιά , ο χωματόδρομος δύσκολος ανηφορικός μόνο με 4χ4 η ανάβαση. Φθινοπωρινά χρώματα παντού, δρυς, καστανιές φορτωμένες με καρπό και κατακόκκινες οξιές .
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα έτοιμοι για αναχώρηση….. με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα η πορεία στο δάσος αρχίζει .Μυρωδιές απλώνονται παντού, απόλυτη ησυχία. Ο καιρός προμηνύεται καλός . Μέρα ζεστή, ανοιξιάτικη .Μπήκαμε στο δάσος , απόλυτη σιωπή.Μέσα στην σιωπή του δάσους το τραγούδι ενός πουλιού σκορπίζει μελωδικές νότες στον αέρα .Το τραγούδι του πουλιού θυμίζει πλάσματα που ζουν πάντα κρυμμένα στα φυλλώματα και μας αποκαλύπτονται τόσα δύσκολα . Η διαδρομή γίνεται απίστευτα όμορφη. Γύρω μας ατέλειωτα σιωπηλά δάση οξιάς ντυμένα στην πρωινή καταχνιά. Η αίσθηση του σιωπηλού δάσους είναι εντελώς απατηλή. Σε αυτά τα δάση λύκοι κυνηγούν ζαρκάδια , αλεπούδες λαγούς , αγριογούρουνα στο έδαφος σκάβουν για ρίζες και βελανίδια , σκίουροι τρέχουν πάνω – κάτω στα κλαδιά των δένδρων .Μπροστά μας η άγρια πετρώδης κορυφή της Γκράβιτσα ( στα σλάβικα σημαίνει αγελαδίτσα ) μας κοιτά αγέρωχα, φαντάζει μπροστά μας ανίκητη, απροσπέλαστη, μυθική καθώς ένα σύννεφο ομίχλης την τυλίγει. Αφήσαμε αριστερά μας την ΄΄ καλή πεδιάδα ΄΄ ( ντόμπρε πόλε ) και συνεχίζουμε ….. τώρα μονοπάτι κατηφορικό, δάσος αδιαπέραστο δροσιστικό. Σε αρκετά σημεία της διαδρομής μπαίνουμε στο κράτος των Σκοπίων , μας το θυμίζουν τα τσιμεντένια τριγωνάκια με τα νούμερα επάνω 111/2 , 111/3 , 111/4. Ριπές δροσερού αέρα περνά από τις φυλλωσιές και μας διαπερνά . Ανασαίνω αυτό τον δροσερό αέρα και σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να φτάσει κάποιος στην άκρη του κόσμου για να πάρει μια γεύση από ατέλειωτη αδάμαστη φύση . Εδώ το σώμα και η ψυχή μπορούν να γίνουν ένα με τη φύση και να γιατρευτούν όλες οι πληγές της σύγχρονης ζωής .Συνεχίζουμε , πλησιάζουμε την κορυφή, τώρα ανάβαση. Μπροστά μας ορθώνεται βράχινο σύμπλεγμα, πέτρες τεράστιες ριγμένες άναρχα στα ριζά της κορυφής. Είναι δώδεκα παρά –είκοσι και συ νομίζεις ότι είναι απομεσήμερο , εμείς απτόητοι συνεχίζουμε πάνω σε τεράστιους κοφτερούς βράχους .Η ανάβαση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Η κατακόρυφη κόψη και η κορυφή της Γκράβιτσα , μας προκαλεί δέος .
Τώρα πλέον η ανάβαση – κατακόρυφη – γίνεται επικίνδυνη .Η κάθε κίνηση είναι καθοριστική τα διλήμματα οριακά, ο κίνδυνος ελλοχεύει . Ο χρόνος σταματά, εδώ πλέον δεν βάζεις όρους .Υπάρχεις !
Είμαστε στην κορυφή μετά από μια επίπονη ανάβαση, ο ουρανός πεντακάθαρος, η θέα απεριόριστη .Γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές Χιονοδρομικό του Βόρρα , Σοκόλ , μακριά στο βάθος η κορυφή του Πέλιστερ ( Μπίτολα ) και κάτω χαμηλά στο κράτος των Σκοπίων ατέλειωτα δάση οξιάς σημύδας και πεύκων .Πιο πέρα το Πίνοβο , η Τζένα και κάτω χαμηλά το Πάικο .Προετοιμασία για κατάβαση , με βήματα αργά και σταθερά κατεβαίνουμε ,είμαστε στους πρόποδες της κατακόρυφης κόψης , τώρα στο μονοπάτι , γυρίζω το βλέμμα προς την κορυφή που μας κοιτά αγέρωχα .Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα , που είπε ναι στην πρόκληση.Επιστροφή από άλλη διαδρομή μέσα από πυκνά δάση οξιάς τοπίο ονειρεμένο. Δίπλα μας βουβά χαρακώματα θυμίζουν την φρίκη του πολέμου .Οδοιπορούμε περισσότερο από 2 ώρες , τώρα τοπίο γυμνό από δένδρα ,προσπερνάμε την κορυφή Καραούλι και συνεχίζουμε ……Δίπλα μας περιφραγμένο με κάγκελα μικρό κοιμητήριο εδώ αναπαύονται στρατιώτες που έπεσαν στον Εμφύλιο…. Ήταν Ιούλιος του ΄47.Μια πέτρινη στήλη γράφει ΄΄ Για την πατρίδα , ο θάνατος , θάνατος δεν είναι΄΄ .Μετά από πορεία 2 ωρών και 35 λεπτών φθάσαμε στα αυτοκίνητα . Επιστροφή . Απόγευμα και τα ζεστά ιαματικά νερά των λουτρών Πόζαρ πήρανε την κούραση από την δραστηριότητα της ημέρας.
Για τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος